H συνδιάσκεψη του Ντέρμπαν για το κλίμα

Οι αντιπρόσωποι περίπου 190 χωρών που πήραν μέρος στις μαραθώνιες συνομιλίες για το κλίμα, οι οποίες ολοκληρώθηκαν τα ξημερώματα της Κυριακής 11.12.2011 στο Ντέρμπαν της Νοτίου Αφρικής, συμφώνησαν να υπάρξει δέσμευση για μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου σε ορισμένες ανεπτυγμένες χώρες που συγκαταλέγονται στους μεγαλύτερους ρυπαντές.

Με τη συμφωνία, που θα οριστικοποιηθεί τις επόμενες ημέρες, επεκτείνονται ως το 2017 τα μέτρα για την προστασία του πλανήτη από τις κλιματικές αλλαγές που καταγράφει το Πρωτόκολλο του Κιότο του οποίου η ισχύς εκπνέει το 2012.

Συγκεκριμένα εκπρόσωποι από περίπου 190 χώρες αποφάσισαν τη δρομολόγηση της μείωσης των εκπομπών των αερίων (οι σχετικές συνομιλίες θα αρχίσουν το 2012), με στόχο να υπάρξει συνολική συμφωνία το 2015 και να τεθεί σε ισχύ το 2020, αφού προηγουμένως καταγραφεί και η ακριβής νομική φύση της συμφωνίας.

Όπως επισήμανε η πρόεδρος της Διάσκεψης με αυτήν την συμφωνία: «σήμερα σώσαμε το αύριο».

Η επίτευξη της συνολικής συμφωνίας μέσα στα επόμενα τρία χρόνια θεωρείται θεωρείται πολύ φιλόδοξος στόχος που οπωσδήποτε θα χρειαστεί μακρές διαπραγματεύσεις και συμβιβασμούς από όλες τις πλευρές.

Παραταύτα, η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία και η Νότιος Αφρική διατύπωσαν τις αντιθέσεις τους στην προσπάθεια να αντιμετωπιστεί η υπερθέρμανση του πλανήτη με μία νομικά δεσμευτική λύση και αυστηρά χρονοδιαγράμματα.

Η Ινδία εξέφρασε την αντίθεση της στη θέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης να βρεθεί έως το 2015 μία νομικά δεσμευτική φόρμα, όπως και για την ακριβή σημασία της φράσης «οδικός χάρτης» για μία νέα συνθήκη.

Όπως επισήμανε η Ινδή υπουργός Περιβάλλοντος πρέπει και οι ανεπτυγμένες χώρες να μειώσουν τις εκπομπές, κάτι που δεν έχουν κάνει ως τώρα. Με αυτή θέση με την οποία συμφωνούσε και η Κίνα.

Η πρόταση περί οδικού χάρτη είχε κατατεθεί από την ΕΕ και μία άτυπη συμμαχία νησιωτικών κρατών και ελάχιστα ανεπτυγμένων χωρών που κινδυνεύουν περισσότερο από άλλες με την αύξηση της στάθμης των ωκεανών σαν συνέπεια της υπερθέρμανσης του πλανήτη.

Στόχος είναι να κρατηθεί η αύξηση της θερμοκρασίας το πολύ κατά 2 βαθμούς σε σχέση με τα επίπεδα προ της βιομηχανικής εποχής.

Επιπλέον συμφωνήθηκαν οι λεπτομέρειες ενός ταμείου για βοήθεια σε φτωχότερες χώρες ώστε να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής αν και δεν υπήρξε συμφωνία για το πώς θα βρεθούν τα χρήματα.